AA
Europa zal sociaal zijn of niet zijn

'Hoe haalde ik het in mijn idiote hoofd om in plenaire zitting te stemmen voor een nieuwe Europese maatregel die bepaalt dat iemand die amper één dag in België heeft gewerkt al direct recht heeft op een werkloosheidsuitkering!?!' Dat soort verwijten kreeg ik eerder deze week naar het hoofd geslingerd toen zich het nieuws verspreidde dat een meerderheid van het Europees parlement goedkeurde dat je al na één dag werken in België aanspraak kan maken op sociale zekerheid. N-VA-Europarlementslid Helga Stevens zag de horden Bulgaren al ons land binnenstormen, die allemaal vast na een dagje lummelen en roken op een bouwsteiger massaal naar de OCMW's zouden gaan met de hand in bedelstand.

Voor mij is het de zoveelste perceptieoorlog van N-VA, die bewijst dat de N-VA een eurosceptische partij is geworden, flagrant in strijd met de pro-Europese principes van de Volksunie, wat toch extra wrang is, zeker als we zien hoe het brexit-verhaal zich ontwikkelt.

Goed, de feiten dan. Het feit dat een meerderheid van het Europees parlement goedkeurde dat je al na één dag werken in België aanspraak kan maken op sociale zekerheid, werd eerder deze week naar buiten gebracht alsof dit nu per morgen dé nieuwe Europese maatregel is die wij arme Vlamingen maar te slikken hebben. Quod non.

Want met permissie, dat was dus niet de essentie van de stemming dinsdag. Voor de goede orde: de stemming ging over de te volgen procedure. In de Commissie Sociale Zaken en Werkgelegenheid van het EP werd maanden gewerkt aan nieuwe wetgeving over de coördinatie van de sociale zekerheidssystemen in de lidstaten.
Deze parlementaire commissie mag nu gaan onderhandelen met de Raad van Ministers over een mogelijke eindtekst en een finaal akkoord. De stemming van gisteren in de plenaire zitting ging dus niet zozeer over de inhoud van het akkoord, wel over het verlenen van de toestemming aan de Commissie Sociale Zaken om die onderhandelingen met de Raad van Ministers op te starten.

Dat punt rond toegang tot sociale zekerheid, dat haalt het terecht nooit in die onderhandelingen, dat beseft het kleinste kind. Dus daar nu plots alle schijnwerpers op richten, en niet op al die vele andere interessante inhoudelijke voorstellen van het Europees parlement, getuigt van ideologische scherpslijperij. Twee van die positieve zaken die ik bijvoorbeeld onder geen beding kwijt wil, zijn de dwingende noodzaak aan betere communicatie tussen de lidstaten over de uitwisseling van misbruiken. België is een snelle uitwisselaar van dat soort informatie, het niet bepaald Oosterse land Duitsland bijvoorbeeld, helemaal niet. Een andere verworvenheid bij de EP-tekst is de langetermijnzorg. Onze bejaarden die overwinteren aan de Spaanse costa's kunnen met deze nieuwe wet perfect genieten van alle zorg buiten wat standaard voorzien wordt. De Vlaamse zorgverzekering wordt zo geïnternationaliseerd.

De toegang tot bepaalde rechten na één dag werken springt er misschien uit maar is niet de essentie van waar de tekst over gaat. In die tekst die de parlementaire commissie goedkeurde, zitten dus zoals gezegd erg veel positieve zaken, die voor het overgrote deel proberen individuele werknemers wat meer bescherming te bieden. Om het sociale Europa dus wat concretere invulling te geven. Een ander voorbeeld van wat het Europees parlement vraagt in de onderhandelignen, gaat bijvoorbeeld over de kinderbijslag. Als een werknemer uit Bulgarije legaal bij ons werkt, moet zijn werkgever dan de kinderbijslag van Bulgarije betalen of die van België? Wij, en met ons een meerderheid, vindt het laatste (ook al woont het kind in Bulgarije). Vanuit het principe dat wie dezelfde lasten afdraagt, ook dezelfde rechten verdient en dat er geen discriminatie tussen werknemers uit EU-lidstaten zou moeten zijn. De N-VA was en is het hier dus niet mee eens.

In plaats van zogenaamde wereldvreemde Europarlementsleden legt deze rel dus eerder bloot dat N-VA geen verdere Europese integratie wil, en die Oost-Europeanen ook liever niet ziet komen. Lees: geen betere Europese sociale bescherming wil. Want ja, de stemming waar nu door N-VA zoveel heisa over wordt gemaakt, ging inderdaad over meer coördinatie van de sociale zekerheidssystemen in de lidstaten. En daar is nood aan, ook al gezien de eurozone, het vrij verkeer van personen én de interne markt. Nu is de situatie zo dat mensen wél overal mogen werken, maar niet overal de juiste bescherming hebben. Dat maakt dat er scheefgroei is, uitbuiting en valse concurrentie van bijvoorbeeld, jawel, goedkope werknemers uit Oost-Europese landen. Waarom gebeurt dat? Omdat werkgevers hen niet de juiste lonen betalen, of sociale fraude plegen. Dat interesseert de N-VA waarschijnlijk minder.

Voor hen moet de Europese Unie enkel gaan over de markt. Niks waarden, niks normen, niks bescherming. Een Europa voor het bedrijfsleven, vrij verkeer van goederen en het grootkapitaal. Wie wordt daar niet warm van, straks rond de kerstboom?

Ik stemde dus voor de opstart van de onderhandelingen omdat we op het einde van de parlementaire legislatuur zitten. Willen we ervoor zorgen dat er een betere coördinatie komt tussen de sociale zekerheidssystemen van de lidstaten -dan moeten we dat nu doen, willen we enige kans hebben op een akkoord voor midden april 2019.

Geen akkoord zou betekenen dat we alles weer op de lange baan schuiven, en dat komt werknemers in grensgebieden of die in het buitenland werken niet ten goede. En dan zijn er ook geen oplossingen om sociale fraude beter aan te pakken, of voor onze Vlaamse bejaarden in het buitenland.

Het dossier herbespreken in het Europees Parlement zou uiteindelijk enkel geleid hebben tot vertraging en een non-resultaat, terwijl ik nu reken op een sterke verbetering van de coördinatie van de SZ-wetgeving, wat ook Belgische en Vlaamse burgers ten goede zal komen. Ik kies voor de bluts met de buil in de wetenschap dat het eindresultaat een ongelofelijke stap vooruit zal zijn in de opbouw van meer geharmoniseerde socialezekerheidssystemen. En dat zal mensen die gebruik maken van het vrij verkeer, en dus gaan leven en werken in andere lidstaten zeker ten goede komen.

Collega's als Helga Stevens die nu een eurosceptische perceptie-oorlog voeren, verwarren procedure met inhoud, principes en idelogie met feiten. Maar dat zien we helaas wel vaker. Misschien moet men op de N-VA-studiedienst de jongste studie van Frank Vandenbroucke eens lezen. Die peilde de bereidwilligheid onder EU-burgers in 13 EU-lidstaten om de risico's van werkloosheid te delen. Daaruit blijkt dat overal meer dan de helft van de Europeanen gewonnen zijn voor grenzeloze solidariteit. Rechtse politici beweren -vaak ten onrechte- dat burgers tegen 'meer Europa', meer integratie en meer solidariteit zijn. Dat geldt volgens deze studie dan alvast niet voor 'een Europese schokdemper tegen werkloosheid'.

Natuurlijk, er zullen altijd arme snoodaards zijn die sociale zekerheid op een misselijke manier misbruiken. We moeten daar niet naïef in zijn, en we hebben niet voor niets een staatssecretaris voor de strijd tegen sociale fraude. Net zoals er altijd rijkaards zijn die overal in Europa, via belastingparadijzen vele miljoenen en nog eens vele miljoenen euro afromen van de inkomsten van de lidstaten. Wie doet de schatkisten het meeste bloeden, denkt u? Gaan we na mei 2019 voor een minister tegen fiscale fraude en belastingontwijking?

GroenDe enige partij die sociaal én milieuvriendelijk is.

www.groen.be

De Groenen/EVAGroenen en Europese Vrije Alliantie in het Europees Parlement.

www.greens-efa.eu

Samen ijveren voor een beter Europa en klimaat?