Geen uniform Europees pesticidenbeleid

• 2002-10-16

Staes stelde de vragen naar aanleiding van de nitrofencrisis begin juni dit jaar. In een Duitse loods werden toen tonnen graan besmet met resten van de onkruidverdelger Nitrofen. Het voedselschandaal deinde uit over heel Europa en maakte het probleem van de zgn. 'vergeten pesticiden' pijnlijk duidelijk. Bij tonnen liggen deze - in de EU veelal verboden - bestrijdingsmiddelen weg te rotten. Kilo's ervan sijpelen weg in de bodem. In een land als Polen gaat het om naar schatting 50 tot 60.000 ton. In antwoord op een gezamenlijke vraag van Staes en Alexander DE ROO (Groen Links) erkent de Commissie de risico's voor volksgezondheid en milieu, maar weet anderzijds dat alvast de kandidaat-lidstaten werken aan een wettelijk kader "voor de milieuvriendelijke verwijdering van deze verouderde pesticiden. Dit houdt ondermeer de verplichting in om een beheersplan voor gevaarlijke afvalstoffen op te stellen, met onder andere vergunnings- en inzameleisen en een registratieplicht." Commissaris van Leefmilieu WALLSTRÖM voegt daar volledigheidshalve aan toe dat geen van de kandidaat-lidstaten tot een maand geleden de kwestie van de vernietiging van verouderde pesticiden ter sprake bracht. "Eigenlijk moeten de kandidaat-lidstaten het initiatief hiervoor nemen" weet ze. Maar: "Als hier uitdrukkelijk om gevraagd wordt, kan de Commissie niettemin verschillende instrumenten aanwenden om de verwijdering van dit soort afval in deze landen te bevorderen en te financieren." Om de kandidaat-lidstaten aan te moedigen terzake actie te ondernemen zal Staes hun bevoegde instanties van deze mogelijkheid op de hoogte brengen. Door zelf een initiatief te nemen voor het schrappen van bestrijdingsmiddelen zit de federale minister van Volksgezondheid Jef TAVERNIER volledig op de lijn van de Unie. Op een andere vraag laat de Commissie Staes immers weten dat zij van mening is dat de "nationale programma's rekening moeten houden met de erg verschillende kenmerken van elk land. Er bestaan met name verschillen in de eetgewoonten van de consumenten, de teelt van gewassen, het marktaandeel van binnen- en buitenlandse producten en de situatie qua vergunningen voor plantbeschermingsproducten. (...) Elk land moet een duidelijk stelsel van prioriteiten hebben om op basis hiervan de relevante verbindingen te selecteren", besluit de Commissie.