Agalev laakt harde houding Dewael in vluchtelingendossiers

• 2003-11-05

Al anderhalve maand voert op de campus van de Franstalige Brusselse universiteit een groep van zowat 300 Iraniërs actie tegen hun asielweigering. De actievoerders wijzen erop dat Iran geen veilig land is en voelen zich gesterkt door de toekenning van de Nobelprijs vrede aan mensenrechtenactiviste Shirin Ebadi. Een bewijs uit het ongerijmde dat de mensenrechtentoestand in Iran problematisch is. Enkele tientallen zijn al zestien dagen in hongerstaking. Eens te meer laat Minister voor Binnenlandse Zaken Patrick Dewael weten dat hij met deze mensen niet wenst te dialogeren. Een hongerstaking is en blijft voor hem een onaanvaardbare actie die niet past in een democratische rechtstaat. In juni hielden zowat 700 Izegemnaren een stille optocht voor een jong Kazachstaans koppel dat met hun kind wegvluchtte uit Kazachstan. Mensenrechtenrapporten van Human Rights Watch en Amnesty International bewijzen ten overvloede dat de toestand in Kazachstan er één is van een blinde dictatuur, met ontvoeringen, verdwijningen, geen vrije pers en de toepassing van de doodstraf. Het perfect geïntegreerde koppel uit Izegem dat de steun kreeg van kamerleden en senatoren van alle democratische partijen dreigt nochtans blijkens briefwisseling met de Dienst Vreemdelingen Zaken eerstdaags het land te worden uitgezet. In augustus voerden Afghanen een wekenlange hongerstaking in een Brusselse kerk. Na succesvolle bemiddeling door ombudsman Monette beëindigden ze hun hongerstaking omwille van de belofte dat ze hier minstens tot volgend jaar kunne blijven en recht zouden krijgen op toegang tot werk en gezondheidszorg. Een groot deel van die beloftes zijn nog altijd niet ingelost. In Zeebrugge worden 46 Afghaanse vluchtelingen de straat opgedreven na de sloping van hun kraakpand. Ze worden de straat opgestuurd en de Dienst Vreemdelingen Zaken zorgt niet eens voor opvang, tenzij plots hun aantal nog stijgt en er ineens toch een oplossing uit de mouw wordt geschud via opsluiting in een gesloten asielcentrum. Over paniekvoetbal gesproken. Dat is de harde en kille realiteit van hoe Paars asielzoekers uit onveilige gebieden aanpakt. Agalev is het oneens met de stelling van de Minister van Binnenlandse Zaken dat er niet gepraat mag worden met hongerstakers. De Groenen zijn van oordeel dat de regering de plicht heeft steeds te zoeken naar waardige oplossingen voor conflicten die vreedzaam gesignaleerd worden door mensen die daarvoor tot het uiterste wensen te gaan en daar desnoods zelfs hun leven veil voor hebben. Overigens komt het de Minister van Binnenlandse Zaken niet toe zelf te bepalen welke vreedzame actiemiddelen burgers kunnen of mogen gebruiken. Agalev benadrukt dat de overheid nu eens eindelijk moet erkennen dat de gedwongen terugkeer niet voor alle uitgeprocedeerde asielzoekers de aangewezen optie is. De basis voor elk aanvaardbaar terugkeerbeleid bestaat erin dat de uitgeprocedeerde asielzoeker kan terugkeren in veiligheid en waardigheid. Nu is er voor deze mensen geen wettelijke uitweg. Ze kunnen gewoonweg niet terug naar hun thuisland, maar kunnen ook hier niet blijven op een wettelijk geregelde basis. Mensenrechtenrapporten tonen overduidelijk dat Afghanen, Iraniërs en mensen uit Kazachstan niet kunnen terugkeren in veiligheid en waardigheid. Zoals ook Tsjetsjeense vluchtelingen dat niet kunnen. Deze mensen zijn de wanhoop nabij. Agalev wil dat de regering ervoor zorgt dat dergelijke asielzoekers in ons land moeten kunnen blijven met toegang tot het recht om te werken, het recht op gezondheidszorg, toegang tot het onderwijs enz. Agalev herhaalt haar vraag aan de regering om in dialoog te treden met alle actievoerders en een hart te hebben voor de rechten en rechtswaarborgen van personen die nood hebben aan internationale bescherming. Alleen dialoog en medemenselijkheid kan menselijke drama's voorkomen. Bart Staes - Fauzaya Talhaoui - Kristien Grauwels