Taalgebruik Europees noodnummer 112

• 2002-09-16

In haar antwoord op vraag E-0176/02 geeft de Commissie te kennen dat de communautaire wetgeving géén verplichtingen bevat over "de talen waarin mensen die het nummer 112 opbellen, te woord moeten worden gestaan. In de praktijk antwoorden de telefonisten van het nummer 112 in de officiële taal of talen van hun land en in vrijwel alle lidstaten ook in het Engels".
Tijdens een colloquium in Luxemburg (dd. 10 & 11 mei 2002) over het gebruik van dit noodnummer bleek evenwel dat de veeltaligheid - of beter: het gebrek daaraan - bij zowel gebruikers als beantwoorders voor nogal wat problemen zorgde. Omdat boodschapper en ontvanger elkaar niet goed begrijpen gaat bij deze noodoproepen vaak veel kostbare tijd verloren.
Eén van de besluiten was dat het wenselijn zou zijn dat de lidstaten "de noodzakelijke beschikkingen zouden treffen om in hun 112-centra de communicatie in minstens de elf officiële talen van de Unie te waarborgen". De voorstellen die werden geopperd om aan deze vraag tegemoet te komen gingen van een commerciële vertaaldienst tot automatische vertaling.
Tijdens een bijeenkomst ter bespreking van de efficiënte afhandeling van noodoproepen op 8 & 9 maart 2002 in het Zweedse Rosersberg haalde ook Lars Hedström, hoofd van het Swedish Rescue Services Agency het taalaspect inzake het 112-nummer aan. De oprichting van een netwerk van nationale oproeppunten én één contacteerbare centrale in elke lidstaat die gepaste hulp kan bieden, was slechts één van de mogelijke oplossingen voor het taalprobleem.

Erkent de Commissie dat er zich bij de oproepen op het Europees noodnummer 112 een taalprobleem stelt en dat dit taalprobleem ervoor kan zorgen dat in noodgevallen kostbare tijd verloren gaat? Zo ja: zal zij naar oplossingen zoeken - op welke wijze dan ook - die ervoor zorgen dat de 112-centrales de oproepers kunnen beantwoorden in minstens de 11 officiële talen van de EU? Zo neen: waarom niet?