Taalgebruik bij de voorlichting van consumenten

• 2000-03-03

Uit de mededeling van de Commissie over het taalgebruik ter voorlichting van consumenten in de Gemeenschap (10.11.1993) blijkt dat er geen Europese verplichting bestaat voor het gebruik van de officiële landstalen, tenzij bij wijnen, medicijnen en tabak. Etiketten op levensmiddelen en informatie over de voedingswaarde van levensmiddelen moeten opgesteld zijn in een taal die voor de koper "gemakkelijk te begrijpen is". Het kan eveneens voorkomen dat het vraagstuk van het taalgebruik helemaal niet aan bod komt, zoals bij misleidende reclame of consumentenkredieten, of dat het aan de lidstaten wordt overgelaten om eisen op te stellen ten aanzien van het taalgebruik (veilig speelgoed, cosmetische producten).

De Commissie stelt voorts dat "regelingen ten aanzien van het taalgebruik als hindernis voor het vrije verkeer kunnen worden beschouwd". Dit standpunt is niet in overeenstemming met een andere zinssnede uit de Commissiemededeling, met name dat "informatie die moeilijk te lezen en te begrijpen valt heel nadelige gevolgen voor de veiligheid en de gezondheid van de consument kan hebben". Bovendien wordt afbreuk gedaan aan het recht van elke consument op voorlichting en een gebruiksaanwijzing in - ten minste - de officiële landstalen van de betrokken lidstaat.

1. Beperkt de Europese verplichting voor het gebruik van de officiële landstalen zich tot wijnen, medicijnen en tabak, zoals bepaald in de Commissiemededeling van 10 november 1993? Zo neen, welke andere producten moeten een bijsluiter en/of gebruiksaanwijzing in de officiële landstalen hebben?

2. Is de Commissie bereid een algemene taalrichtlijn op te stellen om het gebruik van - ten minste - de officiële landstalen te verplichten bij consumentenvoorlichting in de vijftien lidstaten, aangezien "informatie die moeilijk te lezen en te begrijpen valt heel nadelige gevolgen voor de veiligheid en de gezondheid van de consument kan hebben" en afbreuk wordt gedaan aan het recht van elke consument op volledige informatie? Zo neen, welke argumenten hanteert de Commissie om zich te kanten tegen een algemene taalrichtlijn met het oog op een volledige consumentenvoorlichting?