Taaldiscriminatie in de Europese Unie

• 2001-01-10

Op de drempel van het Europese Jaar voor de Talen eisen Europese organisaties steeds vaker onomwonden dat hun sollicitanten Engelse moedertaalsprekers moeten zijn. Op die manier discrimineren ze openlijk tegen anderstalige werkzoekenden. Het Engels krijgt - ten onrechte - het statuut van dominante (cultuur)taal.

Een stuitend voorbeeld van discriminatie tegen niet-Engelstaligen is de vacature bij de Raad der Europese Gemeenten en Regio's. Deze koepelorganisatie zoekt een native English-speaker als informatieverantwoordelijke voor haar bureau in Brussel. Andere jobaanbiedingen tonen spijtig genoeg aan dat het hier geen alleenstaand geval betreft. In de weekbladen European Voice en The Bulletin duiken regelmatig vacatures op van niet-gouvernementele organisaties en bedrijven met English mother tongue als voorwaarde.

Het moedertaalcriterium druist in tegen het non-discriminatiebeginsel bij de aanwerving van personeelsleden in de landen van de Europese Unie. Niet-Engelstaligen worden bij voorbaat uitgesloten van de selectieprocedure, zelfs indien ze de Engelse taal meer dan behoorlijk machtig zijn. Anderstaligen komen blijkbaar niet langer in aanmerking voor bepaalde functies, en dat aan de vooravond van het Europees Jaar van de Talen.

Beschouwt de Raad de voorwaarde om een native English-speaker te zijn bij de aanwerving van personeelsleden in de landen van de Europese Unie als een inbreuk op het non-discriminatiebeginsel? Zo ja, welke stappen zal de Raad zetten om een eind te maken aan deze (taal)discriminatie? Zo neen, welke argumenten schuift de Raad naar voren om deze voorwaarde te verzoenen met het non-discriminatiebeginsel?