Bart @work

AA
Bart op bezoek in Molenbeek

Molenbeek, een veilige toevluchthaven voor vele generaties, is in de internationale media sinds weken afgeschilderd als dé broedplaats voor de radicalisering van jongeren van allochtone afkomst. De grote woorden worden niet geschuwd: "Molenbeek: de hoofdstad van het internationaal terrorisme". Maar wat is de realiteit en hoe werken de lokale autoriteiten met allochtone jongeren en mensen met een moslimachtergrond?

Samen met Ecolo-collega Philippe Lambert en 11 groene/EVA-collega's gingen we op 13 januari zelf een kijkje nemen. We wilden met eigen ogen vaststellen wat er nu écht aan de hand is in deze gemeente. Onder begeleiding van schepen Sarah Turine (Ecolo) en schepen Annalisa Gadaleta (Groen) ontmoetten we heel wat Molenbekenaars, jongeren, ouders, ouderen, straathoekwerkers en cultureel werkers in het gemeenschapscentrum Heyvaert en het buurtcafé "De Vaartkapoen". 

 

Molenbeek is een van de 19 Brusselse gemeenten en telt 95.000 inwoners Daarvan zijn er 30.000 jonger dan 25 jaar en van deze 30.000 jongeren is 40% werkloos! 

Precies hier schuilt de grote uitdaging voor Molenbeek. Heel wat Molenbeekse jongeren kampen met een identiteitscrisis. Veel van deze jongeren zijn eerste,  tweede of zelfs derde generatie migranten en worden nog steeds gestigmatiseerd in de Belgische samenleving. Heel wat jongvolwassenen wordt continue gediscrimineerd op basis van naam, uiterlijk en afkomst. Sommigen worden voor de kleinste reden direct van school gegooid. Een job vinden is extra moeilijk als Molenbeek voorkomt op je CV. 

Voor deze jongeren zijn straathoekwerkers enorm belangrijk. Het straathoekwerkinitiatief startte in Molenbeek al in 1991 en werd oorspronkelijk opgezet om vandalisme en delinquentie tegen te gaan. Vandaag zijn deze werkers met amper 20 voor 30.000 jongeren. 18 mannen, twee vrouwen! Zij proberen dagelijks op straat jongeren aan te spreken om zo een vertrouwensrelatie op te bouwen en oplossingen te vinden voor hun discriminatie of frustratie.  

De succesratio is niet verzekerd. Sommige jongeren komen terecht in verkeerde kringen. Malafide figuren proberen hen te rekruteren en te brainwashen. Vaak met succes, want ze zijn omwille van hun socio-economische situatie en hun constante zoektocht naar een eigen identiteit vatbaar voor radicalisering. Als een jonge volwassene zich isoleert, is dit voor straathoekwerkers een belangrijk signaal. Dikwijls is het een indicatie dat deze jongere de hoop opgaf en in contact kwam met één of andere handlanger, die hen probeert te overtuigen dat ze nuttig zijn en dat ze onder het voorwendsel van 'humanitaire hulp' hun medebroeders kunnen helpen door naar Syrië te vertrekken. Op die manier geven ze jongeren een nieuwe familie met een unieke bijhorende identiteit waardoor het makkelijker wordt hen te rekruteren. 

In de media wordt dagelijks herhaald dat religie aan de basis zou liggen van de radicalisering bij de jeugd. Niets is minder waar. Religie is een middel voor radicalisering maar niet het startpunt. Het startpunt is de wanhoop bij deze jongeren, die de kans niet krijgen zich in de samenleving thuis te voelen, en het gevoel verloren te lopen. Net deze gevoelens worden uitgebuit om kwetsbare jongeren te overtuigen dat het jihadisme de oplossing is. 

Volgens de straathoekwerkers en de plaatselijke bestuurders is er absoluut geen sprake van een netwerk van jihadisten in Molenbeek. Jihadisten worden even sterk gehaat in Molenbeek als in alle andere gemeentes van Brussel. De terroristen die de aanslagen pleegden in Parijs hebben zeer zeker linken met Molenbeek, maar hun voorbereidend werk en hun verblijfsplaatsen beperkten zich heus niet alleen tot Molenbeek. De straathoekwerkers en de jongeren die we spraken in het gemeenschapscentrum spraken met afschuw over de aanslagen en over hun uitvoerders. "Volgens de Koran mag je andere mensen niet doden", zo schreeuwde een jonge Belg van Marokkaanse afkomst het uit. Ze zitten ermee dat hun gemeente nu wordt beschreven als een broedplaats voor jihadisten.

Eén van de grote uitdagingen is dus het inzetten op begeleiding, ondersteuning en preventie. De oorzaken van waarom veel jongeren worstelen met een identiteitscrisis. We moeten ze helpen en de crisis aan de bron aanpakken. Er is nood aan een Marshallplan en een programma voor integratie en vooral inclusie. Voor eens en altijd.

Na het bezoek aan het gemeenschapscentrum Heyvaert trokken we richting "De Vaartkapoen". Dat buurtcafé bestaat een veertigtal jaar en er worden concerten en lokaal cultuurbeleid georganiseerd en in dialoog gegaan met burgers. We spraken er met de vrijwilligsters van Caleidoscope, een zelforganisatie door en voor vrouwen, gefaciliteerd door Vaartkapoen. Caleidoscope organiseert verschillende workshops, zoals koken of taallessen en brengt zo vrouwen met verschillende achtergronden en nationaliteiten samen.

Het bezoek maakt duidelijk dat er nog heel wat werk aan de winkel is, maar dat overal mensen en vrijwilligers zich inzetten om van Molenbeek een aangename en bruisende gemeente te maken. We moeten net méér investeren in dit soort projecten willen we een inclusieve samenleving uitbouwen in al zijn diversiteit.  

 

GroenDe enige partij die sociaal én milieuvriendelijk is.

www.groen.be

De Groenen/EVAGroenen en Europese Vrije Alliantie in het Europees Parlement.

www.greens-efa.eu

Samen ijveren voor een beter Europa en klimaat?